تهران– ایرنا– یک کارشناس دریایی، از بین معدود شاخه‌های صنعتی قابل استقرار در جنوب کشور، صنایع دریایی را به دلیل نیاز ناوگان کشتیرانی و همچنین ایجاد فرصت های مناسب اشتغالزایی بهترین گزینه می داند.
ایجاد و توسعه صنایع دریایی در جنوب کشور یک ضرورت است
به گزارش روز شنبه گروه علمی ایرنا از معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری، محمد مونسان با تاکید براینکه، امروز مسئله انتقال جمعیت به کنارسواحل دریا یک ضرورت است، یکی از سوالات در خصوص این بحث را موضوع چگونگی تامین اشتغال جمعیت سوق داده شده به این سواحل دانست.
وی با بیان اینکه به طور حتم رونق و توسعه صنایع دریایی از بین معدود شاخه‌های صنعتی قابل‌استقرار در جنوب کشور بهترین گزینه معقول برای ایجاد اشتغال برای ساکنان این مناطق محسوب می شود، گفت: بدیهی است از صنایعی مانند خودروسازی نمی‌توان این توقع را داشته باشیم که کارخانجات خود را در شهرهای جنوبی و دور از مرکز ایران احداث کنند.
عضو هیات علمی دانشگاه صنعتی مالک اشتر ادامه داد: این درحالی است که استقرار صنایع مرتبط با تولید قطعات و تجهیزات الکترونیکی و الکتریکی نیز به دلیل رطوبت شدید هوا در این مناطق امکان پذیر نیست و صنایع عظیمی مانند فولاد نیز به دلایل سیاسی و امنیتی به مجاورت دریا منتقل نمی‌شوند.
وی گفت: به طور حتم در بین شاخه‌های مختلف صنایع دریایی، صنعت کشتی‌سازی از ویژگی های مهمی از جمله اشتغالزایی بسیار بالایی و همچنین قابلیت توسعه برخوردار است به طوریکه تاکنون از ظرفیت‌های آن استفاده نشده است.
مونسان افزود:صنایع کشتی سازی برخلاف برخی دیگر از شاخه‌های صنایع دریایی مانند فراساحل است که تقریباً به ظرفیت کامل خود رسیده و کارخانجات فعال متعددی در کشور وجود دارند و بعید است که کشش لازم برای احداث کارخانجات جدید تولید سکو و جکت و ایجاد اشتغال جدید را داشته باشد.
وی همچنین با اشاره به نیازمندی کشورمان به توسعه ناوگان کشتیرانی خود گفت: نیاز ایران به ساخت کشتی یک نیاز لوکس و دکوری نیست بلکه ایران با داشتن دو ناوگان کشتیرانی بزرگ (تجاری و نفت‌کش) می‌تواند صرفاً با تأمین نیاز ناوگان کشتیرانی خود، تبدیل به یک کشتی‌ساز بزرگ شود.
مونسان ضمن تاکید بر مقابله با فرصت سوزی ها در کشور گفت: موضوع ضرورت پرداختن به صنعت کشتی‌سازی نیز مانند مسئله خشک‌سالی است که مدیران کشور ابتدا نسبت به آن بی‌تفاوت هستند و درنهایت مجبور هستند به‌طور سراسیمه هجوم بیاورند.
این استاد دانشگاه با اشاره به کشور فیلیپین به‌عنوان یک الگوی مناسب برای ایران ابراز کرد و گفت: نخستین سیاست دولت فیلیپین، طعمه قرار دادن ناوگان کشتیرانی خود برای کشورهای دیگر بود تا آن کشورها جذب‌شده و کارخانجات کشتی‌سازی را درون خود کشور فیلیپین احداث کنند.
وی با اشاره به برخورداری کشورمان از بزرگ‌ترین ناوگان نفت‌کش دنیا با 42 فروند سوپر تانکر و عنوان بیست و یکمین ناوگان تجاری دنیا با 170 کشتی اقیانوس‌پیما عدم سرمایه گذاری در صنعت کشتی سازی کشورمان را یک غفلت دانست.
این استاد دانشگاه اظهار داشت: متاسفانه در طول سالیان سال سفارش ساخت کشتی‌های خود را همانند گوشت قربانی میان کشورهای پراکنده اروپایی و آسیایی بدون داشتن هیچ‌گونه استراتژی خاصی توزیع کرده‌ایم.
وی ادامه داد: حال اگر مجموع کشتی‌های ناوگان کشتیرانی ایران را در نظر بگیریم می‌بینیم که ما هم‌اکنون حدود 220 کشتی در اختیارداریم و اگر طول عمر هر کشتی را 20 سال در نظر بگیریم، خواهیم دید که تنها برای حفظ (و نه توسعه) همین ناوگان سالیانه بایستی 11 فروند کشتی اقیانوس‌پیما بسازیم و این قابلیت فوق‌العاده‌ای است که کشور فیلیپین هرگز نداشته است.
این استاد دانشگاه با بیان اینکه از دیدگاه دیگر، ما چند هزار فروند کشتی کوچک در کشور داریم که این‌ها باید به‌طور مستمر نوسازی و جایگزین شوند گفت: ساخت همین تعداد ناوگان به‌طور سالیانه، می‌تواند کل شهرهای جنوبی کشور را به مراکز صنعتی تبدیل نماید به طوریکه بیش از 50 هزار شغل مستقیم و 200 هزار شغل غیرمستقیم ایجاد کند.
